Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΞΑΝΑ ΤΟΥΣ ΡΩΜΙΟΥΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

Γράφει ο Evren Dede

Όταν γίνεται λόγος για μειονότητες, είναι γεγονός ότι τα νήματα βρίσκονται στα χέρια των κρατών. Όμως υπάρχουν φορές που τα νήματα βρίσκονται στο χέρι των μειονοτήτων.

Η ιστορία των Ρωμιών της Πόλης και των Τούρκων της Δυτ. Θράκης, πράγματι είναι γεμάτη από πιέσεις και απρόβλεπτα εθνικά προβλήματα, όμως αυτή η απίστευτη πληθυσμιακή διαφορά μεταξύ των δύο μειονοτήτων κατά κάποιο τρόπο συνδέεται και με τα νήματα που κρατούν στα χέρια τους οι μειονότητες. Διαφορετικά, πώς θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε αυτή την διαφορά πληθυσμού, η οποία πλέον φαίνεται να είναι αδύνατο να καλυφθεί, μεταξύ των Τούρκων της Δυτ. Θράκης και των Ρωμιών της Πόλης που βάσει της Συνθήκης της Λωζάννης αφέθηκαν στον τόπο που γεννήθηκαν;
Φυσικά θα μπορούσαμε να αρκεστούμε λέγοντας, ότι αυτή η διαφορά διαμορφώθηκε με την ισχυρότερη πίεση και την πολιτική εκδίωξης που έχουν υποστεί οι Ρωμιοί της Πόλης. Όμως και πάλι, κάτω από την τεράστια διαφορά πληθυσμού μεταξύ των δύο μειονοτήτων, υπάρχει η πραγματικότητα ότι οι μειονότητες καθορίζουν την γραμμή της μοίρας τους.
(...) Όταν ξεκινήσαμε τον μαραθώνιο μας με την Συνθήκη της Λωζάννης, αριθμητικά ήμασταν περίπου ίσοι. Με το πέρασμα των χρόνων, κατά περίεργο τρόπο εμείς δεν αυξηθήκαμε αριθμητικά, ενώ οι Ρωμιοί αφήστε να αυξηθούν, μετά από μία περίοδο διαρκώς μειώθηκαν και σήμερα δυστυχώς έμειναν 3 χιλιάδες άτομα.
Οι άνθρωποι φυσικά δεν γνωρίζουν το τέλος τους. Στους πολυδαίδαλους δρόμους της ζωής που εκτείνονται στο άγνωστο, σε πείσμα της μοίρας των Ρωμιών, τουλάχιστον θεωρητικά, η μοίρα σε μας τους Δυτικοθρακιώτες χαμογέλασε στο πληθυσμιακό, σε βαθμό που δεν θα μπορούσαμε να τη συγκρίνουμε από το πρίσμα της «αμοιβαιότητας» που ακολούθησαν οι δύο χώρες. Όμως ένας παράγοντας, που ενώ ο πληθυσμός των Ρωμιών της Πόλης μειωνόταν στην Δυτ. Θράκη παρέμενε σταθερός, είτε το δεχτούμε είτε όχι, έχει σχέση με το γεγονός ότι ορισμένες φορές τα νήματα μπορούν να βρεθούν στα χέρια των μειονοτήτων.
Δεν θέλω να παρεξηγηθώ στο θέμα των νημάτων που βρίσκονται στα χέρια των μειονοτήτων. Φυσικά και είναι μία πραγματικότητα, ότι η μείωση του πληθυσμού των Ρωμιών της Πόλης σε αυτό τον βαθμό, προκλήθηκε από τον Φόρο Περιουσίας (Βαρλίκη), τα Σεπτεμβριανά, την Επιχείρηση στην Κύπρο, τις οικονομικές πιέσεις, την απέλαση των Ελλήνων υπηκόων και άλλους πολλούς παράγοντες. Όμως είναι και μια πραγματικότητα ότι οι Ρωμιοί της Πόλης βυθίστηκαν στο τέλμα της απελπισίας, κατά μία έννοια κάκιωσαν με την μοίρα τους και ακόμη ότι τρόμαξαν μην μείνουν μόνοι τους στον αγώνα που έπρεπε να κάνουν κατά της μοίρας.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, πολλές φορές οι καταστροφές γίνονται η προζύμη της αναδόμησης. Βέβαια, για να επιτύχει η προσπάθεια της αναδόμησης, απαιτούνται άνθρωποι που δεν έχουν χάσει την ελπίδα τους μετά την καταστροφή. Ακριβώς σε αυτό το σημείο τα νήματα βρίσκονται στα χέρια των Ρωμιών της Πόλης. Καθώς η Ιστορία με όλη την μεγαλοπρέπεια της, περιμένει ξανά τους Ρωμιούς στην Πόλη και το μέλλον περιμένει τους Ρωμιούς. Ίσως να τους αναμένουν και ορισμένες δυσκολίες και στεναχώριες, όμως πώς αλλιώς να ερμηνεύσουμε την επίδειξη τέτοιας αδυναμίας από τους Ρωμιούς, να μην μπορούν να σπάσουν τον κλοιό μέσα στον οποίο έχουν φυλακιστεί;
Και ενώ εγώ λέω αυτά, σαν να ακούω του Ρωμιούς φίλους μου να λένε: «Οι άνθρωποι έχουν φτιάξει σπίτι, δουλειά σε άλλους τόπους, ο δεσμός της νέας γενιάς με την Πόλη δεν είναι αρκετός για μια επιστροφή στα τυφλά. Ακόμη φοβούνται...»
Ναι, είναι σωστά αυτά. Όμως ας μου επιτραπεί η έκφραση, εάν γίνεται λόγος για πληθυσμό, δεν υπάρχουν τουλάχιστον τρία – πέντε άτομα τον μήνα, να επιστρέψουν μόνιμα στην Πόλη και να προστατεύσουν τις αξίες (την κληρονομιά) τους;
Αναμφίβολα δεν θα είναι ευχάριστο αυτό που θα πω, όμως και πάλι θα σας πω μία άλλη αλήθεια: Οι Ρωμιοί της Πόλης στο θέμα της υπεράσπισης των αξιών τους, έχουν πετάξει την μπάλα στο Ρωμέϊκο Πατριαρχείο της Πόλης. Γι’ αυτό αρκούνται με το να μνημονεύουν την Πόλη από μακριά.
Όμως ό,τι και να κάνει το Πατριαρχείο, όσο η Πόλη μένει χωρίς Ρωμιούς, γνωρίζουν πολύ καλά ότι κάποια μέρα δεν θα βοηθά σε τίποτα, ούτε η συλλογική συνείδηση της διασποράς των Ρωμιών.
Επειδή σας είπα ότι «ορισμένες φορές τα νήματα είναι στο χέρι των μειονοτήτων», να σας μεταφέρω κάτι σχετικό που έζησα προσωπικά. Έχω έναν Ρωμιό Πολίτη φίλο που έχει σπίτι στο Μπαλατά. Για την ακρίβεια, το σπίτι είναι της μητέρας του. Προ ετών αναγκάστηκαν να εγκατασταθούν στην Αθήνα. Ο φίλος μου γνωρίζει καλά Τουρκικά. Μία μέρα μιλώντας από περιέργεια ρώτησα για το σπίτι τους στο Μπαλατά. Σε τι κατάσταση βρισκόταν, μήπως το είχαν νοικιάσει; Η απάντηση που πήρα πρέπει να μού ήταν εντελώς απροσδόκητη, γιατί έμεινα με ανοικτό το στόμα να τον κοιτάζω. Αφότου είχαν αναχωρήσει από την Πόλη, δεν είχαν ξαναδεί το σπίτι τους. Η μητέρα του δεν ήθελε να γνωρίζει σε τι κατάσταση βρίσκεται, τώρα ποιοι το κατοικούσαν, ακόμη και αν γκρεμίστηκε ή υπάρχει το σπίτι.
Αναρωτήθηκα «δεν έχουν καμία περιέργεια;». Διότι γνωρίζω ότι στην Πόλη υπάρχουν εκατοντάδες σπίτια Ρωμιών που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση. Αυτά τα σπίτια στο κτηματολόγιο είναι επ’ ονόματι των Ρωμιών, όμως πολλοί ιδιοκτήτες δεν είναι εν ζωή. Κατά συνέπεια οι κληρονόμοι τους πρέπει να ενδιαφερθούν για την τύχη της κληρονομιάς.
Γνωρίζω ότι ορισμένοι που βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση, γίνονται θύμα ασύλληπτων δικηγορικών παιχνιδιών. Μάλιστα γνωρίζω ότι αυτά τα κόλπα είναι κοινά Τουρκο-Ελληνικά παιχνίδια. Όμως και πάλι να το επαναλάβω, διότι δεν μπορώ να ερμηνεύσω διαφορετικά ότι οι Ρωμιοί φίλοι μου δεν ενδιαφέρονται ακόμη και για την τύχη των σπιτιών τους. Και το επαναλαμβάνω: Ορισμένες φορές τα νήματα είναι στα χέρια των μειονοτήτων.
Ακόμη και αν έχει μειωθεί ο πληθυσμός των Ρωμιών της Πόλης, είτε εξ αιτίας των μέτρων εκδίωξης του κράτους, είτε λόγω των ρατσιστικών επιθέσεων ή των αξέχαστων πόνων, το νήμα είναι στα χέρια τους. Η καλύτερη απόδειξη αυτού δεν είναι η δική μας παρουσία στην Δυτ. Θράκη;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.